به گزارش خبرگزاری اقتصادی ایران،در صنعت بیمه وضعیت توانگری مالی بیمه‌ها در واقع یکی از معیارهای مهم برای انتخاب شرکت بیمه‌گر است که همواره مورد توصیه بیمه مرکزی به مردم برای تعیین شرکت بیمه‌گر بوده است.

توانگری مالی بیمه‌ها نشان می‌دهد که تا چه حد این شرکت می‌تواند در انجام تعهدات خود توانا باشد  که در پنج سطح‌ مورد بررسی قرار می‌گیرد.

اوایل آذر ماه سال گذشته بیمه مرکزی، سطح توانگری شرکت‌های بیمه را برای سال ۱۳۹۸ اعلام کرد و با نگاهی اجمالی به آن می توان دریافت که عمده شرکت‌ها در سطح یک قرار دارند که عبارتند از: “بیمه آسیا، البرز، دانا، پارسیان، ملت، سامان، نوین، پاسارگاد، کارآفرین، میهن، کوثر، بیمه ما، سرمد، تعاون، اتکای ایرانیان، حکمت صبا، تجارت نو، زندگی خاورمیانه، امید، ایران معین، آسماری و اتکایی امین “.

  قرار گرفتن شرکت بیمه در سطح یک نشان می‌دهد که در وضعیت مطلوبی قرار دارند و نسبت توانگری آنها برابر ۱۰۰ درصد و بیشتر است. این شرکت‌ها از توانایی کافی جهت انجام تعهدات خود در مقابل بیمه گذاران و صاحبان حقوق آنها برخوردارند و  بیمه مرکزی از شرکت‌هایی که در سطح دو قرار دارند درخواست ارائه برنامه ترمیم وضعیت مالی سه ساله و حسب مورد افزایش سرمایه را داشته که پس از بررسی و تایید برای اجرا به این شرکت‌ها ابلاغ می‌شود.

جالب است که دراین نمودار نام بیمه معلم به عنوان بیمه ای که از سال ۷۳ با عنوان اولیه شرکت بیمه صادرات و سرمایه گذاری آغاز کرد و سپس در تیرماه ۸۶ با عنوان شرکت بیمه معلم تغییرنام یافت و به زعم خود در بازار بیمه ای کشور عنوان قدیمی ترین شرکت بیمه خصوصی را یدک می کشد اما درعمل بسیار عقب تر از رقیبان تازه وارد خود بوده است . 

به طوریکه بیمه امید که درسال ۷۹، بیمه سرمد درسال ۹۲ و یا پارسیان با قدمت از سال ۸۲ پا به این عرصه گذاشتند بسیار جلوتر از بیمه معلم قرار دارند که ناگفته نماند هم از پشتوانه دولتی وزارت آموزش و پرورش ارتزاق می کند و هم پشتش به صندوق بازنشستگی گرم است .

درآن سوی میدان شرکت هایی مانند “بیمه ایران، بیمه معلم، رازی، سینا، دی و آرمان هستند که نسبت توانگری مالی سطح دو بیش از ۷۰ درصد و کمتر از ۱۰۰ درصد است و مطابق شاخص‌های تعریف شده سطح دو توانگری به این معناست که شرکت‌های بیمه توانایی ایفای تعهدات خود را دارند ولی باید برای رسیدن به شرایط مطلوب وضعیت مالی خود را ترمیم و تقویت کنند.

 نکته قابل تامل دیگر این است که  چگونه یک شرکت بیمه می‌تواند برای پنج سال پیوسته در این سطح توانگری باقی بماند، بدون این که برخوردی از سوی نهاد ناظر با آن صورت گرفته باشد و جالب آن که بیمه مرکزی در راستای اجرای آیین نامه توانگری مالی، به عموم بیمه‌گذاران توصیه کرده که به سطح توانگری مالی شرکت‌ها به عنوان یکی از معیار‌های انتخاب بیمه‌گر خود توجه کنند.

تناقض دیگر آنکه شرکت بیمه معلم در صورت‌های مالی سال ۱۳۹۸ افشا کرده که تا پایان این سال هم نتوانسته توانگری خود را به بیش از سطح «دو» افزایش دهد. آنگونه که در توضیح گزارش عملکرد سالانه این بیمه آمده؛ «شرکت بیمه معلم ۱۵ هزار و ۲۴۱ میلیارد ریال خسارت پرداخت کرده و سود شرکت در سال مالی ۹۸، مبلغ ۵۵۰ میلیارد ریال بوده که در مقایسه با سود ۳۰۱ میلیارد ریالی سال ۹۷، رشد قابل توجه ۸۳ درصدی را تجربه کرده است.»

این آماری است که ظاهرا شرکت بیمه معلم به آن اتکا کرده اما سوال اینجاست اگر بیمه معلم اینقدر شرکت پرسودی است، چرا سطح توانگری آن از «دو» فراتر نرفته است؟ آنهم در حالی که وزارت آموزش و پرورش، بیمه معلم را با قراردادی انحصاری ساپورت کرده است اما با این حال این شرکت نتوانسته به سطح توانگری «یک» برسد.

  گزارش از المیرابابایی